وب سایت شخصی علیرضا حقیقت

خورشید نورش را کم کمک از پس ابر های سیاه بیرون می کشد ؛ هنوز پهنای نورش روی زمین گسترده نشده ؛ که قدم های استوارمان را روی سنگ فرش های خیابان ها می گذاریم ؛ خیابان هایی که بی پایان اند و مقصدی که در دور دست ها منتظر رسیدن ماست ... 

دست در دست یکدیگر قدم زنان از چهره شهر ناپدید می شویم ؛ هرچقدر می رویم از مقصد دورتر و دورتر می شویم ؛ ابرها دوباره به یکدیگر می چسبند و خورشید محو می شود ...

صدای رعد و برق ، گوش هایمان را کر کرده است ؛ کمی وحشت درونمان احساس می شود اما همچنان قدم هایمان استوار ...

قطره ای باران و بعد از آن سیلی از باران ، راه رفتن را سخت میکند ؛ روشنایی به چشمانمان خیز بر می دارد و قوت قلبی برای رسیدن ... صدای اذان مرا از خواب بیدار کرد....

 من و احمدرضا پسر دایی ( داداش ) خوبم.

راستی متن زیبای بالایی هم از احمدرضاست.